De bergen

Kira keek omhoog, naar de lucht. het was grijs en grauw, net zoals zijn stemming. maar dat zou snel omslan in zwart, zijn stemming was nooit groen, of rood geweest, als je het in kleutertaal zou moeten uitleggen. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond en hij keek weer naar de sneeuw, die zich tot ijskristalletjes begonnen te vormen.

Akira stond op en veegde de ergste sneeuw van haar kleren af. De vlokjes bleven plakken tussen de stof, dus het was moeilijk om het eraf te krijgen. 'Ik ehm, ga nog even wat doen.' Zei ze zachtjes en probeerde zijn blik te vangen

~~
oh wat dan? eh weetniet :']

((Soortvan 'Ikweetniet net zoals kira' xD))

Kira knikte. "Waarschijnlijk weet jij het net zo goed als ik" Zei hij met een grijns en stond op. er was allemaal sneeuw aan zijn kont geplakt en geirriteerd klopte hij het eraf >,<

haha indeed xd
~~

'Nee, ik weet wel wat ik ga doen.' Zei ze grijnzend. 'Ik ga, eh,' ze staarde een beetje dom voor zich uit. Nou had ze zichzelf uit haar geniale smoes gelult. Ze voelde zich een beetje betrapt, nu had hij waarschijnlijk wel door dat ze zich ongemakkelijk voelde en wilde vluchten.

"Oh. je bent bang, je wilt vluchten en zo snel mogelijk uit mijn buurt.. maakt niet uit, ga maar, het is niet de eerste keer" Met zijn ogen gesloten en met een beledigde uitdrukking klopte hij het overige sneeuw van zijn zo genoemde zwarte kleding. Eigenlijk was hij helemaal niet beledigd, maar zo deed hij zich wel voor.

Akira staarde even naar haar voeten en dacht na over een antwoord. Ze was niet echt het type die zoiets gewoon over zich heen liet komen. 'Ik ben niet bang voor jou.' Zei ze en probeerde hem recht aan te kijken. 'Je komt zelf ook lekker geloofwaardig over, ik zoek iets, maar ik weet niet wat.' Probeerde ze zichzelf nog een beetje te verdedigen.

"Kan ik er wat aan doen dat mijn vader mij op een missie stuurt met de hoop dat ik niet meer terugkeer.." Zei Kira fel en keek Akira aan. Dacht ze nou echt dat ze zich hier uit kon praten..

Ze trok een wenkbrauw op en keek hem aan. 'Ach, wat zielig ben jij.' Zei ze hatelijk, maar daar boze gezicht werd snel weer normaal. 'Jij hebt ten minste een vader.' Zei ze en keek naar de lucht.

Kira snoof. Hij had geen medelijden. "We zullen elkaar niet meer tegenkomen" Zei kira boos en draaide zich om. hij maakte grote stappen door de sneeuw, nog nadenkend van deze ontmoeting.

Akira snoof en wendde haar hoofd af. Hij was haar blik niet waardig. Ze vond hem laf, hoewel ze hem in het begin nog wel aardig vond. 'Oja, ga dan maar door met slaafje spelen van die vader van je.' Ze haalde een keer diep adem en keek toe hoe hij weg liep.

Kira knep zijn ogen geirriteerd dicht. Ze moest eens weten, als hij niet naar zijn vader zou luisteren, zouden zweepslagen volgen.. hij had er zelfs littekens van over. Geirriteerd draaide hij zich om. "Zou jij zeker nog zeggen als je werd geslagen als je niet zou luisteren" Eigenlijk intresseerde het hem geen reet dat hij werd geslagen, maar toch deed het een verschrikkelijke pijn..

'Ach, wat zielig. Moet ik nu medelijden met je hebben?' Zei ze sarcastisch. Normaal werd ze niet snel boos, maar het leek er op dat ze nu net zo snel aangebrand was als de meesten van de zwanen stam. Stiekem had ze wel een beetje spijt dat ze zo gemeen deed, anders had ze dat nooit gedaan. Het leek wel alsof ze dat gedrag kreeg doordat hij in de buurt was, hij had een negatieve sfeer om zich heen. Ze beet zachtjes op haar lip, maar ze keek hem niet aan.

Kira zei niks en maakte een salutbeweging met zijn hand. het liefst zou hij haar nu gewoon willen vermoorden.. maar hij wou niet weer problemen krijgen met een andere stam, dus deed hij maar niks. langzaam zette hij voort naar zijn 'zoektoch naar iets waarvan hij zelf niet wist wat'

Akira trok haar wenkbrauw op, ze vond hem maar een apart persoon. Ze keek hem nog even aan, en draaide zich toen om. Ze bleef wel gewoon staan, maar ze staarde naar de bergtop die boven de mist uit kwam. Door de stuivende sneeuw daar kon je zien dat het erg hard waaide, best gevaarlijk dus. Daarnaast had ze geen zin om helemaal naar boven te lopen.

Kira liep weg en kwam uiteindelijk uit bij de voet van de berg, waar misa lag te 'chillen' ze lag in de sneeuw te rusten, het was een rustige plek. "Zo zo." Kira greens. Misa sprong geschokt omhoog. "Vuile rat.. wat doe je hier, moet je niet naar je andere rattenvriendjes" Siste ze en schopte sneeuw naar hem. "Voor jou is het meneer rat" Zei Kira vals en ontweek de sneeuw.

Akira draaide zich een halve slag om en liep weg. Terwijl ze aan het lopen was, merkte ze dat het harder begon te sneeuwen. Ze zuchtte luid en maakte een of andere beweging met haar handen. Er kwam een onzichtbare paraplu boven haar hoofd, die de sneeuw tegenhield -mwhaa slecht verzonnen of niet.

"Ga.. andere.. mensen.. pesten!" Zei ze, en tussen ieder woord bleef ze sneeuw schoppen. "Sneeuw schoppen is geen oplossing misa" Greens Kira en bleef alleen maar ontwijken. "Oh alstjeblieft.. voor jou is het misa-sempai"
"Oh leuk, gaan we bijnamen verzinnen voor elkaar.." Kira greens, en stak zijn hand uit, Misa dook ineen, wat was hij van plan.. een kleine straal van schaduw kwam langzaam op Misa af en greep haar vast bij haar arm. "Laat me los rat!" Jammerde ze, "Ik heb je niet vast hoor" Zei hij en haalde zijn schouders op. de schaduw trok misa steeds dichterbij..

De sneeuw gleed langs haar heen en zo kon ze dus door lopen zonder nat te worden. Ze liep langzaam door, totdat ze stemmen horen. Ze wilde helemaal niet luisteren, maar bijna vanzelf begon ze te luisteren, ookal verstond ze er niks van. Ze ademde een keer rustig in en uit, en ging alweer zitten. Ze ging nu helemaal in de sneeuw liggen en deed haar ogen dicht.

Kira liet de schaduw haar naar hem toe trekken, ze stond nu zowat in zijn armen. Hij greens en trok zijn dolk, die hij vervolgens op misa's borstkas prikte. "om me te bevriezen heeft geen nut..." zei hij en een valse grijns verscheen op zijn gezicht.

Akira veegde een plukje van haar rode haren uit haar gezicht en keek een beetje om zich heen. Het was weer stil, of wel, ze was weer alleen. Ze had nog steeds haar ogen dicht, zodat ze zich beter kon concentreren op wat ze hoorde. Ze hoorde een stem, maar die was best ver weg. Uit nieuwsgierigheid stond ze op en blies ze de sneeuwvlokjes van haar kleding. Langzaam liep ze op het geluid af.

"Let's play a game.." Zei Kira vals en prikte weer met de dolk. "Ik speel geen spelletjes met jou.." Siste Misa en probeerde weg te komen, maar kira bewoog de dolk naar haar keel. Misa deed haar hoofd uit automatisme omhoog en slikte. "Oke oke ik geef me over ja, je mag me vermoorden als dat is wat je zo graag wilt" Kira greens, en knikte. "Goed zo." Hij maakte een klein sneetje in haar nek, maar dat zou niet dodelijk zijn. Hij genoot er gewoon van..

Akira liep rustig door, op de stemmen af. Ze hoorde nu dat het 2 mensen waren, het waren namelijk 2 verschillende stemmen. De sneeuw en het ijs kraakten onder haar voeten, dus liep ze wat voorzichtiger. Ze wilde liever niet gesnapt worden. De stemmen werden luider, ze kon al zo'n beetje verstaan wat er gezegd word. Ze voelde zichzelf net een klein meisje die 2 anderen aan het afluisteren was..

"kira.. Laat me astjeblieft los.. " jammerde misa met tranen in haar ogen. Ze greep naar de hand van kira die de dolk vasthield. "moet ik nou medelijden met je hebben.. Mijn vader gaf me een opdracht, en nu weet ik eindelijk waar ik voor zoek misa" hij voelde dan wel haar ijskoude handen om zijn pols, maar het kon hem niks schelen..

Inmiddels kon ze het hele gesprek horen, ze was dichtbij genoeg. Heel even stond ze toe te kijken, maar zodra ze door had wat er aan de hand was, besloot ze maar dat ze in actie moest komen. 'Waar ben jij mee bezig idioot?!' Zei ze, nog vrij rustig, en ze maakte een beweging met haar hand waardoor de dolk uit de handen van Kira vloog. Het meisje dat er bij stond had ze nog niet aangekeken, maar dat boeide ook niet. Ze kende haar toch niet.

"en waar bemoei jij je mee?" zei kira geïrriteerd, waar hij dus echt niet tegen kon waren mensen die zich met zijn zaken bemoeide. "wees blij dat je nog leeft, akira.." Misa schrok even, kende hij haar, of hadden ze misschien elkaar eerder ontmoet? Ze legde een hand op haar keel en slikte, er was niet veel bloed verloren gegaan omdat dat toch onmiddelijk bevroor, als misa's bloed haar lichaam verliet, bevroor het onmiddelijk. maar dat was wel logisch, met haar lichaams temperatuur.