Het openwoud

Middenin het gebied ligt een grote vlakte, waar in de lente de mooiste en kleurrijkste bloemen staan, maar in de winter een dikke pak sneeuw ligt. Hier zijn vooral kleine prooien te vinden.Tussen de velden en het meer ligt een groot loofbos, waardoor kleine zijriviertjes stromen. Hertenkuddes trekken tijdens de zomermaanden dag in dag uit door het bos. Het geluid van kletterend water is al van ver te horen. Verschillende watervallen veroorzaken riviertjes die door het gebied heen stromen, waarna deze in het meer samenkomen. Bij de waterval vormen zich hopen kleine, kronkelende riviertjes die bijna allemaal naar het meer stromen. De stroming is meestal niet zo sterk, maar kan toch verraderlijk zijn. De meeste riviertjes stromen naar een groot meer die zich aan het bos en het hoge noorden grenst. Het vormt een scheiding tussen de twee delen en is de drinkplaats van vele dieren. Verdwaalde riviertjes eindigen in het moeras, een drassig gebied, die heel vaak voor meer dan de helft onder water staat. in het open woud zijn veel stammen te vinden, ook vele kampen hebben hier en daar hun plekje gevonden in het open woud maar probeer niet zomaar binnen te wandelen.

Ayano keek hoe haar vader lag te slapen, hij was onrustig, het vuur voor haar wakkerde, ze zuchtte even, met haar vingertoppen gleed ze langs en wanden van de grot waar ze in zatten, de muur werd bedekt met ijs, een luid gebrul weer klonk uit de verte maar het was geen dier, het wezen volgde hun de hele tijd al, ze was nieuwschierrig wat het was maar telkens als ze wou kijken hield haar Vader haar tegen, hij zei dat ze al genoeg problemen hadden, wat voor problemen, en dan zei die ook nog dat als ze niets begreep ik er later wel iets van snapte na dat ze 16 was geworden, waar sloeg dat op. Ayano ging liggen en staarde naar het plafon van de grot, ondanks het koud was voelde ze niets, dat was best handig eigelijk, specialiteiten hebben toch zijn voordelen nu en dan vond ze. Na een tijdje sloot ze haar ogen, ze was moe, moe van de hele dag lopen opzoek naar een schuilplaats waarom zouden ze niet in een stam leven dat ging toch veel makkelijker.

Met haar weelderige haren in de sneeuw lag Misa op de grond. ze had haar ogen gesloten en dacht na, ze had nieteens last van de ijzige kou, zelfs met haar benen bloot. Ze was immers een van de mensen die ijs kon besturen, ze had zichzelf altijd, haar hele leven al gehuld in ijs, alhoewel dat haast niet zichtbaar was. Misa had een ijskoude huid, en een zwakte voor vuur. haar 'tweede' huid zou smelten, en ze zou kwetsbaar zijn voor alles om haar heen. Ze slaakte een diepe zucht, en met haar koude, en klamme vingers gleed ze over haar buik. Dat litteken. het was als een geboorte afwijking voor haar, maar dan zonder de beperkingen. het was zo belangrijk voor haar, net zo belangrijk als de pijl en boog die ze van haar oudere broer had gekregen. Ze kon het ijs nog in haar buik voelen, wat een verschrikkelijke snijdende kou het had. Geschokt opende ze haar ogen, een sneeuwvlokje belandde op haar neus, het begon weer te sneeuwen. "Ah. ik moet maar eens terug naar de stam.." Zei ze en veegde het sneeuw uit haar haar, ze keek naar de lucht, de stand van de zon was niet zichtbaar dus ze kon ook niet vertellen hoe laat het zou zijn.

Ako stopte even met schrijven en keek voor zich uit, uit het raam.
Ze keek hoe de sneeuwvlokken een voor een op haar raamkozijn lande en ze voelde de koude wind door haar haren srijken.
Ze rilde even en stond op om het raam te sluiten.
Maar Ako kon haar blik niet weghalen van het landschap.
Het bos, zag er zo.. prachtig uit.. zo.. zo.. wit.
Ako voelde nog een vlaag van kou en sloot toen toch maar het raam.
Ze wou zo graag naar buiten nu maar haar oma had gezegt dat er een sneeuwstorm verspeld was en dat het dus gevaarlijk was om nu nog buiten te zijn.
Gelukkig zaten zij binnen, in een houten hutje ergens midden in het bos.
Ako streek wat haar achter haar oor en legde ten slotte haar potlood neer op haar bureau.
Langzaam slofte ze naar haar bed en liet zich neer ploffen.
Het was al laat in de avond en ze moest eigenlijk al slapen maar Ako had nog lang geen zin om te slapen.
Wat verveeld plukte Ako aan haar lange, dunne, donkerblauwe haren en staarde naar het plafond.

((Het speelt zich af in het verre verleden T_T))

Misa stond op en klopte haar rok af. ze keek om zich heen, en slaakte een diepe zucht. nog even en ze zou insneeuwen. Ze bekeek even haar paarse vossenstaart, dezelfde kleur als haar eigen haarkleur, en zwiepte er mee. "Shirayuki heeft honger.." Zei ze alsof een klein kind was, en draaide een kwartslag naar het oude dorp verderop. Zou ze daar iets kunnen halen? Ze hadden daar nog nooit half wolf of vossenmensen gezien.. Zou ze het wagen? Met haar versleten voeten slofte ze door de sneeuw.

((ja weet ik maar ze hebben gewooon een armoedig hutje in het bos vind ik even ! xd))

Ako voelde zich de laatste tijd steeds onrustig.. alsof ze nog iets moest doen.
Ze wierp weer even een blik naar buiten.
Als ze nou maar even.. heeeeel even..
Ako trok haar pyjama nachthemd uit en stapte snel in haar broek en trok snel een shirt aan.
Ze wurmde zich in haar gympen en bond haar haar vlug in een schuine staart.
Stilletjes, heel stilletjes sloop ze langs de deur en greep vlug haar jas van de kapstok.
Voorzichtig trok ze de deur open en kroop in haar warme winter jas.
Haar oma sliep, gelukkig.
Toen ze buiten was keek ze haar ogen uit.
Het leek buiten net een winterwonder land.
Langzaam sjokte Ako door de sneeuw en keek verwonderd om zich heen.

Misa versnelde haar tempo, maar ze struikelde over een mossige steen verschuild onder het dikke pak sneeuw. Ze kwam met haar gezicht in de sneeuw terecht, en terwijl dat gebeurde, haalde ze haar been open aan een tak, die ook uitstak. "Au, jezus" mopperde ze en greep naar haar been. Het begon al harder te sneeuwen, nog steeds had ze het niet koud.
..Misa besefte dat het eigenlijk helemaal geen pijn deed. ze had toch een tweede huid, of niet, helemaal van ijs. alleen was het onopmerkbaar. Ze lachtte schaapachtig en herstelde het beschadigde plekje, dat nu zichbaar ijs was. maar dat was snel over. Ze strompelde overeind en liep verder, haar paarse vossenoren in de lucht gestoken.

Langzaam kwam ze aan bij het dorp, niemand was buiten, maar dan ook echt niemand. Ja, Ako. Maar die zag ze niet, of wou ze niet zien. Ze was toch al heel haar leven alleen. Dacht ze. met haar hoofd gebogen en geconcentreerd op de sneeuw liep ze verder, af en toe bleef er wat sneeuw op haar schoentoppen liggen wat ze voor de grap zo veel mogelijk wou laten zitten, het zag er wel grappig uit, dacht ze.

Ako stopte even met lopen.
Ze mocht niet te ver afdwalen van huis.
Het dorp was erg klein en de oude hutten stonden erg ver uit elkaar en leken ook nog eens op elkaar.
Ako opende haar handpalm en liet een sneeuwvlok smelten op haar hand.
Het voelde ijskoud aan maar dat vond ze niet erg.
Ako keek weer om zich heen en merkte in de verte een meisje op.
Ze was alleen.
Vragend keek ik in de richting van het meisje.
Waar zou ze vandaan komen..? dacht Ako.
Want Ako had het meisje nog nooit eerder in het dorp gezien.

Shirayuki stond stil toen ze aangekomen was bij Ako. ze kwam met haar hoofd naar voren en bekeek haar als een kat dat zou doen, nieuwschierig, en onvoorzichtig. Haar stam had haar gezegd niet te dichtbij bij anderen stammen te komen, behalve de wolvenstam. Maar die opdracht negeerde ze. Misa stapte terug en bekeek haar weer. Ze zei niks en staarde haar wantrouwend aan.

( FF OPLETTEN DIT IS HEEL VER IN HET VERLEDEN!! EEN SOORT PRESHORIE MET JAGERS EN BOEREN, dus de meeste mensen leven in tenten zodat ze kunnen rond kunnen reizen!!)

Ayano ademde zwaar, ze hoorde in de sneeuw voetstappen, voetstappen die steeds dichterbij kwamen, langszaam kroop ze uit haar slaapzak van hertenvacht ze keek naar het vuur dat knetterde, de maan stond hoog, over een paar manen zou het gebeuren, waar haar Va haar heeft voor gewaarschuwd, het vuur ging uit, Schichtig keek Ayano rond, Wie was dat? Of was het een wie? ze wist het niet, voorzichtig ging ze de grot uit, haar Va pakte zijn mes en stond op, 'Blijf hier!' snauwde hij naar haar, Ayano knikte even maar alles was zo donker en de wind beangstigde haar, een oehoe weerklonk uit het bos, felle rode ogen kwamen steeds dichterbij, een spierwitte huid, zijn haar was lang en hij was veloverbeen, het was meer een geraamte dan een persoon, hij blaaste, Va rende naar hem toe en viel hem aan, een grote fout, Ayano keek angstig toe en greep haar pijl en boog en begon te schieten ze miste nog net haar va, die naar haar stond te schreeuwen dat ze weg moest rennen, maar ze stond aan de grond genageld, vogels vlogen op, haar Va hij vechtte tegen een mythe, het was waar, ze bestonden echt, maar hoe kwamen ze hier, ze beet op haar onderlip, alles werd zwart en even was ze alleen, ze zetten het op het rennen, nadat haar vader haar smeekte om weg te gaan.

Hijgend liet ze zich vallen in het koele gras, haar Va wat had ze gedaan... ze had hem alleen gelaten, voorzichtig na een tijdje ging ze terug, hopend dat haar vader nog in leven was. haar vader lag op de grond, tranen sprongen in haar ogen en ze rende naar hem toe, 'VA VA WORD WAKKER ASJEBLIEFD' zei ayano huilend. Haar vader opende zijn ogen en keek hem aan, 'Mijn tijd is gekomen, ayano, je moet weg, neem mijn mes mee en vertrek' 'nee dat doe ik niet' zei ze smekend terug. 'ik heb je zoveel nog niet verteld...' zei haar va langszaam.

((weet ik weet ik.. maar haar oma woont daar even vind ik (het verhaal lijkt op een soort avatar btw, vind ik xd))

Ako voelde hoe ze bekeken werd en gluurde ook even terug.
''H..hallo..'' zei ze voorzichtig en Ako staarde met haar bijzondere blauwe ogen naar het meisje.
Ze was nieuwsgierig naar het meisje.
Zoveel mensen kende ze niet, en Ako wilde graag meer mensen leren kennen.
Langzaam liep Ako in de richting van het meisje en streek wat haar uit dr gezicht.

Ayano's ogen waren gevuld met tranen, 'Ayano...' zei haar vader fluisterend en klemde zich vast aan ayano als een klein kind haar handen waren in zijn handen geklemd, dochters klemde zich vast aan hun vaders niet andersom... het bloed uit zijn buik druipte op de witte sneeuw en vormde rode vlekken, 'ik heb nog duizendblad...mischien dat dan het bloedde...' ze graaide naar haar medicijnenbuidel. 'bewaar het voor je zelf' zei haar vader moeilijk 'nee vader dat doe ik niet, je bloed' 'Ayano luister je moet hier weg, snel, voordat hij terugkomt.' ayano kon niets zeggen ze deed haar mond open maar er kwam geen geluid uit, 'je moet hier weg' herhaalde haar vader, 'nee...nee ik kan niet-' 'AYANO...ik ga dood, als de zon opkomt, ben ik er niet meer' ayano kon het niet geloven 'maar va...' 'geef me de spullen voor de dodenreis, ayano..' 'DE DODENREIS, NEE, NEE JE MAG NIET DOOD GAAN, NEE VA' zei ze jammerend, 'Mijn boog' zei hij streng, 'drie pijlen... de rest is voor jouw. waar ik naartoe ga,is jagen gemakkelijk.' Ayano slikte ze zetten haar nagel onder haar vlees, het deed pijn. ze dwong zich zelf zich op de pijn te richten, ze wilde niet denken aan haar Va die een dodenreis ging maken, ze wilde niet aanzich zelf denken, helemaal alleen in het woud. ze was pas 15 zomers oud, haar kniee begon te bloeden, ze zetten haar nagel dieper in haar vlees. 'AYANO!NU!' zei haar vader hijgend, ayano knipperde met haar ogen en legde de wapens van va naast hem neer, 'niet het mes... dat mes hoort bij jouw..' 'maar va..' 'jij heb hem meer nodig dan ik' ayano was verbijsterd, 'maar...' 'je heb jouw mes nog niet kunnen maken... neem de mijne, je heb het meer nodig, het zou fijn zijn als je het meeneemd op mijn dodenreis zodat er altijd een stuk van mij bij jouw is' zei hij vermoeid. 'Va asjebliefd..' zei ze snikkend, een wilgentakje brak en ayano draaide zich in een ruk om, het was pikdonker, overal waar ze keek zag ze demonen opdoemen, er stond geen wind, de vogels zwegen, het enige wat ze hoorde was haar adem haling en het kloppen van haar hart.

Geschokt voelde Shirayuki de vingers op haar gezicht. Ze deed een stapje achteruit en zweeg. Ze knipperde even met haar ogen en keek haar weer aan. "Wie ben jij?" Zei ze en had haar vossenstaart tussen haar benen, was dit meisje wel te vertrouwen? Het werd nog kouder op de plek waar de twee stonden te praten, maar dit was een ijzige kou, verschillend van de kou die al aanwezig was.

'Hij is er nog niet' zei hij, hij bevochtigde zijn lippen, 'Maar gauw...hij zal me gauw komen halen. Snel... neem mijn mes' Ayano wou het mes niet aannemen dat maakte het dan definitief, hij zou sterven. De doordringen ogen van haar vader branden op haar huid, ze kon het niet weigeren, ze beet zo hard op haar lip dat het begon te bloedde, ze knoopte de leren schede van de riem van haar vader los en pakte het mes eruit, het was prachtig, het lemmet van een rode smaragd in de vorm van een wilgenblad, het heft gemaakt van edelhertgewei, met daarom heen de pezen van een eland gebonden om meer houvast te geven. ze bereide zich voor op het leven zonder va, 'IK LAAT JE NIET ALLEEN!' zei ze met tranen die langs haar wangen gleden, Raven vlogen op, ayano hield haar adem in, 'luister' siste haar vader, 'je moet hier weg, hij komt me halen' 'ik ga tegen hem strijden' 'Ayano luister goed asjeblieft, ik ben er dadelijk niet meer, dat wezen is onverslaanbaar, zeker nu je nog 15 ben, later zul je het begrijpen, dat wezen leeft om te doden' haar oren suisde 'is het een demon?' 'de demonen zijn sterk, over één winter en 9 manen zal deze demon onverslaanbaar zijn, het rode oog zal dan aan de hemel staan' de adderen in haar vaders hals klopte, heel zachtjes alsof het het ieder moment kon ophouden, 'je moet iets zeren' zei haar vader hijgend. 'goed.' Va slikte moeizaam, 'Ga naar het noorden, vele dagen lopen, ga naar de berg, de berg van de wereldgeest' 'wat?' zei ayano ongeloofwaardig, 'Ga daar naar toe het is onze enige hoop' 'maar niemand heeft die berg ooit gevonden' 'je moet hem vinden' 'maar hoe dan? ik weet niet' 'je gids zal jou vinden' 'IK BEGRIJP HET NIET' 'Welke gids, waarom moet ik naar de berg?' langzaam ging de blik van haar vader naar de hemel 'je bent nog erg jong, ik dacht dat we meer tijd samen zouden hebben, ik heb je zoveel nog niet verteld, wees later niet boos op me'

((XD WHAHAHA JENNI.. AKO STRIJKT HAAR UIT DR EINGE GEZICHT XD WHAHAAH maar ik meost wel lachen.. het leek net alsof ako lesbisch is.. maar dat is ze niet.. dus ik denk dat je even opnieuw moet posten xd))

Yushi patroueerde door het bos.
Even dacht ze hevig wolven gejank te horen en stopte met lopen.
''ookami?'' (wolf) vroeg ze schattig in zichzelf.
Ze spitste haar oren en rook ook een vreemde geur.
De geur van bloed.
Yushi's reukvermogen was net zo goed als dat van een echte wolf.
Voorzichtig volgde ze haar neus.
Ze snoof het diep op.
Het was bloed van.. een man..
Vragend liep ze verder door het bos en keek of ze misschien iets zou tegen komen.
In de verte zag Yushi hoge rotsen, het leken wel grotten.
Yushi hurkte op de grond neer en sluw tuurde ze door de bomen door, maar dat ging moeilijk.
Snel en behendig klom ze in een boom en ging op een tak staan.
Daar beneden, zag ze 2 vage gedaantes.

((Je postte haar T_T nouja ok ik verander het wel. het kan toch ook vriendschappelijk zijn xd))

NIEUWE POST.

Shirayuki bekeek het meisje. Ze zweeg en het werd koud, een traan rolde over haar wang. ze begon te huilen, uit het niets. Gewoon, zonder reden. Ze zakte op de grond neer en haar paarse haren leken wel van ijs, het was besneeuwd. Haar eigen handen bevroeren, het werden een soort van klauwen en ze kraste ze in de grond, ze was boos, boos om alles.. Shirayuki had soms zo haar momenten, dat ze gewoon in huilen uitbarste. nee, meer krijsen, alsof ze boos was.

((ja maar ik moet in de rpg in de derde persoon schrijven dus 'ze streek haar haar uit haar gezicht' (omg wat veel haren xd) maar anyways ik bedoelde dat ako haar eigen haar uit haar gezicht streek xd))

Geschrokken staarde Ako naar het meisje.
Had Ako iets verkeerds gedaan?
''d..dai jo bu..? '' (alles goed) vroeg ze voorzichtig.
Ako hurkte neer in de sneeuw naast het meisje.
Voorzichtig legde Ako een hand op de schouder van het meisje maar Ako trok haar hand meteen weer terug.
Haar huid.. zo.. koud.
IJs en ijs koud..

Shirayuki schudde hevig met haar hoofd. "Raak me niet aan, je bevriest, net zoals mij" Zijze snikkend. "Helemaal bevroren.. Ook je hart.. zo.. ijskoud, en alleen" Ze droogde haar tranen en staarde naar de witte sneeuw. Sneeuw, het enige wat ze niet haatte. Ze liet haar vingers over de sneeuw glijden en het werd ijs. "Sorry, het is mijn schuld" Stamelde ze en beet op haar lip. ook haar tranen waren bevroren. Ja, Shirayuki was een sneeuwvrouw, in japanse mythes waren dat vrouwen die met eigen wil sneeuw en ijs konden besturen, maar hun hart was bevroren...

Een beetje onbegrijpenlijk keek Ako het meisje aan.
Ze had nog nooit gehoord van mensen die elementen konde besturen.
Ako trok haar jas uit en rijkte het naar het meisje aan.
''hier..'' zei Ako en ze glimlachte vriendelijk.
''hier neem maar.. je zult het vast koud hebben..'' zei Ako en ze bekeek het meisje.
Ze had een kort rokje aan met blote benen.

'Ik kan dit niet' ze sprong op, 'ik kan beter iemand anders zoeken die-' 'NEE' zei haar vader verbazend krachtig. 'Je hele leven heb ik je bij andere weggehouden. Zelfs je eigen stam, de wolvenstam.BLIJF BIJ MENSEN UIT DE BUURT! Als ze er achterkomen wat je allemaal kunt...' 'Hoe bedoel je, ik kan helemaal niets..' 'Geen tijd' viel haar vader haar in de rede, 'zweer.zweer bij mijn mes. Zweer dat je de berg zult vinden of zult sterven terwijl je er naar zoekt' 'Zweer het' Ayano beet op haar lip, in het oosten verscheen grijs achtige lucht, nog niet, asjeblieft nog niet, haar ogen vielen op een schim maar ze reageerde er niet op, haar vader was nu belangrijker, 'ZWEER!' Ayano knielde, ze pakte het mes op, het was best zwaar, het was voor mannen gemaakt, ze hield een reep wolfsvacht tegen zich aan, het dier van haar stam, met rillende stem bracht ze een eed uit, 'ik zweer op mijn bloed op dit lemmet en bij mijn 3 zielen... dat ik de berg van de wereld geest zal vinden. Of zal sterven terwijl ik er naar zoek' 'goed.goed. geef me nu de tekenen des doods. snel! de demon is niet ver meer' ayano voelde tranen in haar ogen prikken.

"Ik heb het nooit koud" Ze wees de jas af en sloot haar ogen, ze ademde diep in met een trillerige stem en stond op. Ze had het inderdaad nooit koud, ze was altijd al een soort van 'koudbloedig' geweest.

Het bloed.. wolven bloed.
Yushi snoof het diep in.
Behendig sprong ze van de tak af en lande zacht op de grond, in een gehurkte houding.
Yushi stond op en begon snel te lopen in de richting van de 2 gedaantes.
Hoe dichter bij ze kwam, hoe beter ze het zag.
Een meisje en een oude man.
De oude man lag naast haar op de grond.
Die man en dat meisje.. bloed verwanten..
Ze waren van de wolven stam.
Yushi begon te rennen.
Ze moest haar mede stam genoten helpen.

Ako keek onbegrijpenlijk naar het meisje en trok haar eigen jas weer aan.
''nooit koud..?'' herhaalde Ako.

Shirayuki schudde haar hoofd. met haar klauw van ijs kraste ze op haar eigen huid, nu was zichtbaar dat het ijs was. Onder de laag ijs was een lijkbleke huid, bijna wit.. "Begrijp je het nu.. ik ben mijn hele leven al bevroren geweest" Ze keek op met haar ijsblauwe ogen en haar hand werd weer normaal. ze raakte Ako's gezicht voorzichtig aan, daarna trok ze haar hand terug en deed een stap achteruit. "Mizore Shirayuki.." Zei ze met een ijzige stem. "Noem me maar Misa" Ze glimlachte niet, haar gezicht was emotieloos. Hoe kon ze nu nou emoties tonen als ze aan haar broer dacht..

Ako begon het een beetje te begrijpen en knikte.
''Tsuchimi Ako'' zei ze met een kleine buiging.
Misa raakte Ako's huid even aan.
IJs en ijs koud.
Ako legde even een hand op de plek waar Misa haar had aangeraakt.
Haar eigen handen voelde juist heel warm aan.
Warmer dan normaal.
Of was dat juist normaal.
''Maar.. kan je dan niet gewoon ontdooien?'' vroeg Ako voorzichtig.