Het openwoud

Misa schudde haar hoofd. "Ik ben heel kwetsbaar.. zegmaar breekbaar, als ijs of glas, Door een beschermlaag te maken van ijs ben ik.. altijd beschermd.. door een ervaring durf ik niet meer zonder bescherming te leven" Misa deed haar 'shirt' iets omhoog, een lijkbleke huid was te zien waar eigenlijk ijs zou moeten zitten. Er zat een enorm litteken. Ze deed haar shirt weer omlaag en een traan rolde weer over haar gezicht. Iedere keer als ze aan haar broer dacht, werd ze boos, en verdrietig tegelijk..

''Wat.. is er gebeurd..'' vroeg Ako voorzichtig en wees naar haar buik.

Shirayuki beet op haar lip. "Iets liep uit de hand.." Fluisterde ze haast onhoorbaar en keek Ako niet aan.
"Mijn broer.. hij.." Shirayuki slikte even, ze kon haast niet over haar broer praten of ze begon al te huilen. "Toen hij bezig was met trainen.. toen.. heeft hij mij volop geraakt" haar bevroren tranen rolde over haar wangen en ze zakte weer bijna door haar knieen, het werd haar teveel, haar broer was een zwak punt..

Ako beet op haar lip en ging naast Misa in de sneeuw zitten.
Voorzichtig legde Ako een arm om Misa's schouders heen.
Het kon Ako niet schelen hoe koud Misa ook was.
Ze probeerde Misa wat te kalmeren.
Ookal kende ze Misa nog maar net, ze had medelijde met haar.

Zoveel verdriet dat ze had.. ze kon het niet verdragen. was er maar een idee om te vergeten, dacht ze. Ze keek Ako aan, ze wou glimlachen, ze was zo aardig.. maar dat had ze helemaal niet nodig.. ze had geen medelijde nodig, geen vrienden, ze was toch altijd wel alleen geweest. Ze liet het maar toe dat Ako haar aanraakte, ja, wat kon ze anders doen.

((Prisoncamp gepost.))

Ako wierp even een blik naar Misa.
Ze zag er slecht uit, alsof ze van binnen helemaal kapot was.
Ako zei niets.
''waar kom je vandaag trouwens..'' onderbrak Ako de stilte.

((ook gepost @ prisoncamp ^^))

"De vossenstam" Zei ze en legde haar eigen handen op haar eigen benen. ((Voordat er weer onbegrip onstaat gebruik ik gewoon eigen xD))
Ze ging op haar kont zitten en hield haar benen voor zich uit. Ze schopte haar versleten schoentjes uit en wroette met haar voeten in de koude sneeuw, niet te geloven dat dat kind het niet koud had.

''vossenstam?'' vroeg Ako weer onbegrijpenlijk.
Ako wist niets af van stammen.
Ze had er nog nooit van gehoord.

((weer gepost @ prisoncamp))

"Uhm.. Nou, hoe moet ik dat uitleggen..." Shirayuki legde een vinger op haar lip en dacht na. "Hmm.. eens denken." Ze krabde aan haar kin, ze leek net een klein kind dat nadacht.

Nieuwsgierig en verwachtingsvol keek Ako naar Misa.
Ze had geen flauw idee waar Misa het over had.
Vossenstam?
Ze had er nog nooit van gehoord.
Toen Ako Misa beter bekeek zag ze ook dat Misa oren en een staart had.
Verbijsterd staarde Ako ernaar.

"Het is iets van heel lang geleden ofzo.." Zei ze en dacht verder na. "Ik.. kan je het laten zien" Zei ze en stond op. Haar schoenen liet ze achter, die had ze toch niet meer nodig.

Ako knikte vrolijk en stond op.
Even dacht ze na.
Ze moest in de buurt blijven, het was al laat in de avond.
Maar.. ze zou niet te ver gaan, had ze zichzelf belooft.
Maar heel even zou ze weg gaan met Misa.

Samen stapte ze door de ijskoude sneeuw, het begon steeds harder te waaien. in de verte zag ze vuurtjes flakkeren. Haar stam, dacht ze.
Ze versnelde haar pas en kwam uiteindelijk aan.

Ik zag in de verte een vuurtje.
Ik keek even achterom of ik de weg terug nog zou vinden.
Misa versnelde haar passen en ik had moeite om haar bij te houden.
Helemaal nu het nóg heviger begon te sneeuwen.
''chotto matte..'' (wacht even) riep ik Misa na.

((whahah sorry dat ik nu poste in de 'ik' vorm maar ik moet nog even omschakelen van prisoncamp naar deze rpg xd das nogal verwarrend))

Ayano voelde de tranen prikken in haar ogen, boos veegde ze ze weg, als in mist vond ze de kleine medicijnkoker van haar moeder en haalde het kleine eikendopje er van af, ze schudde de holle geweitak en er kwam een rode stof uit, het leek net rode bloed aarde, plosteling hield ze er mee op 'Ik kan het niet' zei ze zachtjes 'Jawel. je doet het voor mij'ayano spuugde in haar hand en maakte van de rode stof een kleverig papje, daarna tekende ze kringetjes op de huid van haar vader, zodat zijn zielen bij elkaar bleven na zijn dood, voorzichtig trok ze de laarzen van beverleer van haar vader huid en zetten een kringetje om zijn hielen voor zijn naamziel, daarna een kringetje op zijn hartstreek voor de stamziel en als laastse het allerbelangrijkste de nanuak, de wereld ziel, ze zetten een kringetje op zijn voorhoofd, ze moest haar tranen bewingen terwijl ze bezig was, haar vader zou sterfen, dadelijk was ze alleen... voorgoed. 'Dat is beter' zei haar vader zachtjes toen ze klaar was 'Je mag niet doodgaan!' riep ayano uit. met een blik vol pijn en verlangen keek haar vader haar aan, 'Ik ga niet weg,ik...' Áyano, je heb een eed gezworen' 'hou de medicijnkoker, die heb ik niet meer nodig, pak je spullen bij elkaar. Haal wat water voor me uit de rivier. En ga dan'Ayano nam zich voor om niet te gaan huilen, ze deed wat hij zei, ze hing de medicijnkoker aan haar riem en ze deed va's mes in haar schende en hing haar slaapzak op haar rug en zocht een waterzak om het water van de rivier in te doen, Daarna strompelde ze tussen de natte varens naar de beek, ze bukte en vulde haar waterzak, geritsel, geschrokken schoot ayano op en keek omzich heen, raven vlogen op, haar vader had verteld dat demonen erg snel waren en soms onhoorbaar, ze dwong zich zelf om niet te gaan rennen omdat hij dan achter haar aan zou komen, ze bleef staan, gesis, weer bewogen wat takken, ze hoorde een geritsel opnieuw de demon was op weg naar het onderkomen van haar vader, ze zag hem voorbij gaan, zijn vermagerde lichaam, zijn scherpe klauwen, lafaard dacht ze in zich zelf, ze deed niets om haar vader te redden van dat beest... Va wist dat dit ging gebeuren, daarom liet hij water halen. Hij wist dat de demon terug kwam om het karwei af te maken... 'AYANO!!' hoorde ze haar vader schreeuwen, 'RENNEN!!' de kraaien vlogen op een brul deed het woud schudden, 'VA!!' gilde ze terug 'RENNEN!!' weer schudde het woud. weer schreeuwde haar vader en toen brak de schreeuw abrupt af. Ayano beet op haar vuist, tranen stroomde langs haar gezicht. door de bomen heen ving hij een glimp op van een schaduw bij het verwoeste onderkomen, ze draaide zich om en rende weg, dieper het bos in, een gedaante rende achter haar aan, maar het was geen demon, toch rende ze verder en verder, berken fluisterde dat ze was langsgeweest, stilletjes smeekte ayano niet door te vertellen aan de demon waar ze was. Ayano viel en krabbelde daarna weer overeind en rende verder steeds verder, in de hoop dat de demon haar niet achter na kwam. tranen gleden over haar wang, Va... hij was dood... dood door een demon... de mythe was waar... uiteindelijk moest ze stilstaan om op adem te komen. ze zonk neer tegen de stam van een eikenboom en keek op naar de lucht. sommige donkere bladeren fluisterde geheimen aan elkaar, ze voelde zich buitengesloten, voor het eerst in haar leven was ze echt alleen. ze had niet meer het gevoel dat ze deel uitmaakte van het woud.

Yushi had alles gezien en rende achter het meisje aan.
Ze ging steeds sneller en sneller maar dat kon Yushi gemakkelijk bij houden.
Hier en daar haalde Yushi zich open aan takken maar ze gaf geen kik.
Toen het meisje was gestopt met rennen kwam Yushi achter het meisje staan.
''wacht.. even..'' heigde Yushi een beetje buiten adem en met met haar handen op haar kniën heigde Yushi uit.

Een meisje kwam naast haar staan ze hijgde en hing voorover, maar ayano gaf geen kik, ze hield zich aan haar beloofte ze mocht niet bij mensen in de buurt komen en zeker niet met ze praten maar dit meisje was haar achtervolg maar waarom, zat de demon ook achter haar aan? ayano beet op haar onderlip en zei nog steeds niets, ze wachte af wat dit meisje wel niet te zeggen had.

Een jongen met diepblauwe donkere ogen staarde voorzich uit, de raven hadden hun kamp vlak bij de zee opgeslagen, omdat de zalm hier veel beter was dan in de rivieren, het water was erg kalm, 'RYUU-KUN!!' riep een meisje en rende naar hem toe, 'Fin-Kedinn zoekt je' Fin-kedinn was de magier van de stam van de raven dat wist iedereen, de jongen die Ryuu heten stond op, 'Noem me gewoon Yuu' snauwde hij naar het meisje die meteen weer weg rende, hij zuchtte ooit was dat meisje een vriend van hem geweest en was ze op hem, sommige zeggen dat dat nog steeds zo is maar hij geloofd er niets van, ze was de enige die nog gewoon tegen hem praten. hij liep naar Fin-kedinn toe, hij zat op zijn hurken in het vuur te staren, zijn grijze lange haren waren naar achtere gebonden, hij wriemelde aan zijn vettige baard en staarde voor zich uit, 'je bent laat' zei fin-kedinn rustig' Yuu zei niets en ging naast hem zitten, 'mijn excuses magier, ik werd opgehouden' 'door je gedachten?' vroeg fin-kedinn, yuu knikte kort, Fin-kedinn keek yuu aan met zijn zwarte kraalogen als die van een raaf en grijnsde even, 'goed laten we beginnen..'

''neh, waarom zo'n haast..'' hijgde Yushi en ze keek omhoog naar het meisje.
Na het hijgen ging Yushi rechtop staan en bekeek het meisje van top tot teen.
Ze zag er angstig uit.
''ik zag je net met die man en.. toen..'' zei Yushi er achter aan.

Ayano keek hem meisje alleen maar aan en stond op, ze klopte haar kleren uit, wat moest dat meisje van haar 'Wat wil je van me?' zei ayano, aan haar gezicht was af te lezen dat ze had gehuild 'Als je het zo nodig wil weten, mijn vader is dood door een demon' zei ze fel, meer hoefde ze niet te weten, ayano draaide zich om en begon weer te lopen, wat wou dat kind van haar, dacht ze soms dat als je net je vader had verloren de volgende die je tegen kwam je daar aan hechtte of vriendjes wou worden, nou zo zat ayano niet in elkaar, vriendschappen liepen bij haar toch altijd op de klip.

Binnen een seconde had Yushi haar ingehaald.
Achterstevoren liep Yushi voor Ayano en keek Ayano onderzoekend aan.
''gomene voor je vader..'' zei Yushi een beetje sip.
''een wolf minder doet pijn'' zei ze en ze legde een hand op de plek van haar hart.
''maar kijk..'' zei Yushi en ze wees naar de hemel.
''Lupos straalt vanavond en ik weet zeker dat je vader bij een van de wolvensterren is nu..teminste.. jij bent toch een wolf..?'' vroeg Yushi serieus en ze keek even wantrouwend naar Ayano.

Ayano gromde, 'Je hoefd niet te weten wie ik ben of waar ik vandaan kom, waarom volg je me en wantrouw je me?' 'ik ben hier de gene die jouw zo moeten wantrouwen, ik ken je amper en je steld te veel vragen' haar rode ogen blonken maar toch was waren haar ogen speciaal, alsof het rode wolvenogen waren, ze gromde geirriteerd, 'wat wil je van me?' ze liep gewoon door terwijl Yushi achteruit liep, als ze zou vallen wat ze geheid zou doen als ze zo achteruit bleef lopen zo ze weg rennen, ver weg, haar vader had haar anders voor niets bij de andere stammen vandaan gehaald waarom zou ze dan wel met dit meisje moeten omgaan, ze miste haar vader, ze was alleen voor goed alleen, niemand die het zelfde ooit zou voelen.

Yuu keek naar Fin-kedinn en luisterde goed naar hem, hij vertelde over de ziektes die er bestonden en ooit waren geweest, een soort geschiedenisles maar dan veel intresanter, veel intersanter, hij oefende met zijn gaves en keek naar de raven die opvlogen, fasineerde dieren vond hij.

Yushi negeerde de kwaadheid en de vragen van Ayano en keek ietsjes scherper naar haar.
Yushi moest weten of ze van de wolvenstam was.
Als het meisje van de gewone vossenstam was, zou Yushi geheid een gevecht aangaan.
Ze zou het de vossenstam nooit vergeven dat ze haar moeder gedood hadden.
''Ik moet weten of je van de wolvenstam bent'' vroeg ze serieus.
Yushi bleef achteruit lopen zonder te vallen.
Een nieuw wolven lid zou ze echt niet zomaar laten gaan.

Ayano gromde, 'Mijn stam gaat je niets aan' ze keek doordingend naar het meisje, haar ogen stonden moordlustig zonder dat ze het zelf niet in de gaten had, Va had haar gewaarschuwd voor dit soort mensen, je mocht geen vraag van ze beantwoorde, ze bekeek het meisje van top tot teen, haar stamtatoe was nergens te vinden, ze moest bij stammen uit de beurt blijven, ze moest naar het noorden naar de berg van de wereld geest, geen idee hoe ze daar zou komen, de gids zou jouw vinden had va gezegt, welke gids, geen mens was daar ooit gekomen, omdat de wereldgeest je dan van je zielen kon beroven, ayano liep door ze kwamen langs kleine beekjes, het zo niet ver meer zijn om bij een echt beekje te komen, ze keek het meisje wantrouwend aan, 'Je weet best dat het geen zin heeft om me te achtervolgen' 'ik beantwoord niets! begrepen!' 'zolang jij mij blijft achtervolgen en niet zegt wat je moet van mij, zal ik je nooit je domme vragen van je beantwoorde' 'ow en nog iets...ACHTERVOLG ME NIET!' 'ik heb wel belangrijkere dingen te doen dan jouw vragen te beantwoorde!' zei ze fel, ayano was niet bang voor dit kind, wat zou zij haar moeten doen, ayano beschikte over de specialiteit ijs&kou en kende zowat alles van magie, dus dit kind kon haar niets maken, en al zou ze dat wel, ze zou het niet eens erg vinden, wat moest ze hier nog zoeken, ze was alleen, voorgoed alleen, haar vader... va... ze zuchtte even en liep stevig door, ze keek het meisje feller aan, haar ogen twinkelde en haar tanden waren ontbloot, na wat ze net had mee gemaakt, hoefde ze geen ene vraag van dat meisje te beantwoorde, vond ze, ze was dat meisje niets schuldig, helemaal niets...

Yushi werd niet warm of koud van alle dingen die het meisje had gezegt.
Het meisje was kwaad dat was wel te merken.
Maar het deed Yushi niks.
Yushi was wel wat gewend.
Ze had wel met veel en veel engere types te maken gehad en gevochten.
Daarbij was ze ook niet bang van het meisje, het was tenslotte een stamgenoot, dacht ze.
Yushi draaide zich om en ging nu normaal lopen.
Ze liep naast het meisje en bleef haar aanstaren.
''Zo'n felheid.. je moet wel van de wolvenstam zijn..'' zei Yushi met twinkelende oogjes.
Yushi glimlachte naar het meisje.
''o, helemaal vergeten voor te stellen..'' zei ze.
''Yushi Ookami, dochter van het vorrige stamhoofd van de wolvenstam'' zei Yushi plechtig en ze knikte even.
''Het is mijn plicht nieuwe wolven te vereinigen en naar het stamhoofd te brengen en te laten keuren. Vanmiddag moest ik wacht houden in het bos en toen zag ik jou en.. ik róók gewoon dat je een wolfachtige was..'' zei Yushi.
Ze keek het meisje aan.
Zo te zien had het meisje helemaal geen zin in Yushi en haar verhalen.
Yushi dacht na.
''kom met mij mee, dan laat ik je onze stam zien..''

Ayano sloeg geen acht op haar, ze trok alleen haar wenkbrouw omhoog, 'Ayano, dochter van de man die net sterf en zei dat ik bij mensen zoals jij uit de buurt moest blijven, en ook zei dat ik AL HELEMAAL NIET NAAR STAMMEN MAG' 'dus wat je ook wil van me, ik ga niet met je mee, je wolvenstam kan me gestollen worden, ik ben van de wolvenstam en ik hoor er al bij' ze stopte met lopen en trok haar mouw ophoog, een tatoeage de stam tatoeage van the sakura pack. ze keek het meisje fel aan. 'Mij hoef je niets te laten zien' ze trok haar mouw weer naar beneden, waarna ze haar haar uit haar nek haalde en op haar schouder legde en leip weer door, haar moedervlek was te zien maar dat kon Ayano niets schelen, 'Ik heb een doel en laat me daarvan niet afbrengen' zei ze nog en liep weer stevig door, naar het noorden. waar ze heen moest lopen van Va. ze was niet geinterseerd in het meisje dat was duidelijk, ookal was dat meisje dat wel in haar, ze was yushi niets schuldig vond ze zelf. maar haar handen lagen op haar zwaard. Voor het geval dat.